Αρχική > themataΘέματα>
• Το αθάνατο νερό !

Η αθανασία και η αιώνια ζωή,

Ήταν το μεγάλο όνειρο του ανθρώπου από τους αρχαίους χρόνους, η λαχτάρα του αυτή τον έκανε να ψάχνει αλλά και να συνεχίζει μέχρι σήμερα να ερευνά για το ελιξίριο της αθανασίας.

Για τους αρχαίους Έλληνες το πιο ονομαστό ελιξίριο ήταν τα νερά της Στυγός. Αλλά και το νερό που δίνανε όρκο οι θεοί .

Η Στύγα ήταν μια φοβερή θεότητα, η μεγαλύτερη κόρη του Ουρανού και της Τηθύος, που έμενε στα τάρταρα, στην παγωνιά, απομονωμένη από τους άλλους θεούς που δεν τη συμπαθούσαν.

Από τα Τάρταρα (παράγωγο της λέξης τουρτουρίζω) που πίστευαν ότι εκεί ήταν και οι πύλες του Άδη, πηγάζει ο ποταμός Κράθης,  στο όρος Χελμός της Αχαΐας.

Το νερό χύνεται δημιουργώντας καταρράκτη διακοσίων μέτρων,

Που βρίσκεται στα 2100 μέτραυψόμετρο στη Νεραϊδοράχη του Χελμού.Το “Μαυρονέρι” της Στύγας ενέπνεε μέχρι πριν λίγα ακόμη χρόνια ένα δεισιδαίμονα τρόμο στους ντόπιους.

Μαυρονέρι το ονόμαζαν για τις ιδιότητές του που δεν έπρεπε να το πιει κάποιος γιατί θα πέθαινε.

Τα ύδατα της Στυγός συνδέθηκαν με θεολογικές και φιλοσοφικές ιδέες, όπως αυτές από τα Ελευσίνια Μυστήρια και τις Ορφικές δοξασίες για τη μετενσάρκωση.

Η δύναμη και η θερμοκρασία του νερού ήταν τέτοια που λέγανε,

Ότι, το γυαλί, οι κρύσταλλοι, τα πήλινα αγγεία έσπαζαν μόλις βυθίζονταν σ’ αυτό, αλλοιώνονταν τα μέταλλα ακόμη και ο άργυρος και ο χρυσός, και το κεχριμπάρι, μόνον οι οπλές των αλόγων που δεν είχαν πέταλα άντεχαν, γι’ αυτό οι θεοί το έπιναν μέσα σε κύπελλα φτιαγμένα από οπλή αλόγου.

Η Ψυχή ψάχνοντας να βρει το ταίρι της, τον Έρωτα, υποχρεώθηκε από την Αφροδίτη να κουβαλήσει νερό από τη Στύγα.

Στα νερά αυτά «βάφτισε» τον Αχιλλέα η μητέρα του η Θέτις και έγινε άτρωτος και αθάνατος, εκτός από την φτέρνα του που δεν βράχηκε η “Αχίλλειος πτέρνα” και τον βρήκε εκεί το θανατηφόρο βέλος του Πάρη στην Τροία.

Τα νερά της Στυγός, ανάβλυζαν από την ιερή πηγή της.

Το ένα δέκατο από αυτά τα νερά ήταν  προορισμένο για τον όρκο των θεών ” Τα άλλα εννιά φιδώνουν ολόγυρα στη γη και  ύστερα, χύνονται στη θάλασσα  σχηματίζοντας  ρουφήχτρες, και το νερό που πέφτει από το βράχο είναι για τιμωρία των θεών”.

Το νερό αυτό το έφερνε η Ίριδα για να ορκιστούν όλοι οι θεοί ακόμη και ο Ήλιος, αν ο θεός ήταν ψεύτης με το που έπινε, έπεφτε σε κώμα  για ένα χρόνο.

Μετά το χρόνο, έμενε 9 χρόνια μακριά από τον Όλυμπο ως εξόριστος.

Έπειτα επέστρεφε στον Όλυμπο μόνο για τα συμβούλια και χρειαζόταν άλλα 10 χρόνια για να παύσει η τιμωρία του

Ο Όμηρος παρουσιάζει  την Ήρα να λέει “μάρτυράς μου η γη κι ο πλατύς ουρανός που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια σας και η Στύγα που τα νερά της κυλούν από ψηλά μέσα στη γη”.

Ο Ησίοδος την περιγράφει ως  “πρωτότοκη κόρη του Ωκεανού με τη γοργή φυρονεριά, τη μισητή από τους αθάνατους, την τρομερή τη Στύγα”.

Όταν κάποιος θεός  έπρεπε να αποδειχθεί ότι έλεγε ψέματα ή αλήθεια, τότε έπρεπε να πιει νερό το Στύγιον ύδωρ.

Έστελνε ο Δίας την Ίριδα στην Στύγα να φέρει νερό σε ένα σταμνί, από οπλή του μεγαλύτερου αλόγου.

Έλεγαν πως κανένα ζωντανό ον δεν επρόκειτο να ζήσει εάν έπινε από το νερό αυτό.

Κατά τον Παυσανία,

Ο Μέγας Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε από το  Στύγιο Ύδωρ, αφού το ήπιε, ενώ οι αδερφές του, λούστηκαν με αυτό το νερό και έγιναν αθάνατες.

Το μονοπάτι πάντως για να φτάσουν στα Νερά της Στυγός είναι πολλοί που το παίρνουν και αντικρίζουν τον μεγαλοπρεπή καταρράκτη.

Άλλωστε από τα νερά αυτά ήταν εμπνευσμένο και το έργο του θεατρικού συγγραφέα Περεσιάδη, Γκόλφω.

Και η Γκόλφω όταν μαθαίνει πως ο Τάσος την εγκαταλείπει πίνει το Μαυρονέρι, για να ξεψυχήσει στην αγκαλιά του.