Αρχική > themataΘέματα>
• Ο Ψεύτης …

Ας μιλήσουμε για τον διάβολο.

Ας το κάνουμε σήμερα αυτό, που είναι Κυριακή και έχουμε όλη τη θεϊκή βοήθεια για να καταπιαστούμε με αυτόν τον θλιμμένο τύπο.

Γιατί ο διάβολος αυτό είναι. Είναι βέβαια κακός, αντίθεος, απάνθρωπος, σκοτεινός. Αλλά αυτά είναι οι συνέπειες.

Η αιτία είναι η θλίψη του. Το ξέρουμε αυτό με ασφάλεια, κατά παραχώρηση.

Επίσης ο διάβολος είναι ψεύτης.

Είναι ο άρχων του ψεύδους, της κολακείας και της απάτης. Είναι η φωνή που φωνάζει «δεν πειράζει». Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Πάντα πειράζει.

Η μορφή του διαβόλου έχει λάβει διάφορα χαρακτηριστικά, ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται ο παρατηρητής του.

Πολλοί άνθρωποι φτάνουν να τον θαυμάζουν, γιατί προάγει τον άνθρωπο στη θέση του Θεού. Είναι αυτή η ιστορία με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού.

Ο διάβολος ήθελε να εξισώσει τον άνθρωπο με τον θεό και να του χαρίσει αυτή τη γνώση. Ο ζηλότυπος θεός δεν το επέτρεψε, για να είναι ο μόνος θεός.

Άρα ο διάβολος είναι σύμμαχος του ανθρώπου και ο θεός είναι δυνάστης του.

Σε αυτήν την πρώτη αρχή στηρίζονται όλα τα εωσφορικά τάγματα. Εωσφόρος, όπως ξέρουμε, είναι αυτός που φέρνει το φως, ο Προμηθέας, αυτός που κομίζει τη γνώση. Άρα ο διάβολος, που θέλει να κάνει τον άνθρωπο συμμέτοχο της γνώσης.

Θα πούμε κάτι εδώ: ασφαλώς και ο διάβολος θέλει να κάνει τον άνθρωπο συμμέτοχο της γνώσης.

Ποιας γνώσης όμως; Αυτής που έχει ο ίδιος για τα πράγματα, της στρεβλής και παραποιημένης και κολοβής γνώσης.

Και ασφαλώς και τον βοηθάει να μάθει πράγματα.

Του μαθαίνει την οδύνη, τον εξευτελισμό, την πτώση και το ψεύδος. Του μαθαίνει τον δικό του κόσμο.

Ο Ψεύτης βέβαια, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Δεν υπάρχει καν ανάγκη να κατέβει ένα δαιμονικό και τεράστιο πλάσμα να μας βάλει σε μπελάδες.

Το κάνουμε μόνοι μας μια χαρά. Όταν ρωτάμε κάτι τον εαυτό μας, αν πρέπει να κάνουμε αυτό ή εκείνο, ξέρουμε πάντα ποια είναι η ορθή απάντηση: αυτή που περιέχει ηθική.

Το ξέρουμε όπως το ήξερε ο Ηρακλής στο περιβόητο διχαλωτό μονοπάτι, της αρετής και της κακίας.

Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Αλλά διαλέγουμε αυτό που είναι εύκολο.

Ακούμε τον εσωτερικό μας ψεύτη, που μας λέει «δεν πειράζει». Αλλά πειράζει. Κάθε φορά που δίνουμε τη λάθος απάντηση και δρούμε με τον λάθος τρόπο απομακρυνόμαστε από την πηγή μας, έτσι όπως γίνεται στο παιχνίδι «Κρύο – Ζεστό», που όταν πλησιάζεις τον στόχο σου είναι ζεστό, όταν απομακρύνεσαι είναι κρύο. Η παγωνιά του λάθους είναι τρομερή.

Και λοιπόν, γιατί επιτρέπει ο θεός την ύπαρξη του Ψεύτη, είτε εξωτερικού είτε εσωτερικού;

Από αγάπη. Είναι τόσο απελπιστικά απλό.

Η αγάπη του θεού επιτρέπει την ύπαρξη του κακού. Αγαπάει όλα του τα παιδιά, όπως εμείς μπορεί να αγαπήσουμε με πάθος τον γιο μας, ακόμα και αν κάνει τα μεγαλύτερα σφάλματα.

Του επιτρέπει επίσης να δρα, γιατί δεν πειράζει. Ο μόνος που μπορεί να το πει αυτό, είναι ο θεός.

Ο οποίος, όχι, δεν τιμωρεί, δεν οργίζεται, δεν είναι σκληρός φύλακας ορφανοτροφείου.

Είναι ένας πατέρας, που μπορεί, ξέροντας τις τελικές εκβάσεις, αυτός και μόνον αυτός, να πει : Δεν πειράζει.