Αρχική > themataΘέματα>
• Ήλιος …

Ο ήλιος κατά τον Όμηρο ήταν ο τιτάνας Υπερίωνας.

Κατά μία άλλη άποψη ο ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα από την αδελφή του Θεία. Ο ήλιος, πάντα κατά τους αρχαίου έλληνες οδηγούσε το πύρινο άρμα του στον ουρανό υνοδευόμενος από τον λαμπαδηφόρο Φώσφορο και τον Ερμή.

Ο ήλιος είχε δύο αδελφές τη Σελήνη και την Ηώ την θεά της αυγής.Ο ήλιος αναφέρεται και ως Ήλιος Πανόπτης, σαν αυτός που βλέπει τα πάντα.

Στη Ρόδο κάθε χρόνο διοργανώνονταν γυμναστικά πρωταθλήματα προς τιμήν του, επειδή πίστευαν πως ο Ήλιος είχε τραβήξει μέσα από τα νερά το νησί και το είχε εμφανίσει στο φως. Γι αυτό το λόγο έκαναν τον κολοσσό της Ρόδου, που ήταν ο ήλιος.

Ο Ήλιος λατρευόταν επίσης στην Πελοπόννησο.

Στις απεικονίσεις του είναι νεαρός άνδρας φωτοστεφανωμένος, πάνω σε άρμα φορώντας έναν μανδύα και κρατώντας μία υδρόγειο και ένα καμουτσίκι. Επίσης οι κόκορες και οι αετοί συνδέονταν με τον Ήλιο.

Ο ήλιος συνδέθηκε με τον Απόλλωνα θρησκευτικά κυρίως από την στιγμή που του δόθηκε το επίθετο Φοίβος.

Προς τιμήν του δημιουργήθηκε και το μαντείο των Δελφών. Το ηλιακό όμως ιερατείο προϋπάρχει.

Το μαντείο της Δωδώνης είναι το πρώτο ηλιακό μαντείο αφιερωμένο στον Δία.

Τα ηλιακά ιερατεία είχαν θεούς άντρες κι έτσι ξεχώριζαν από τα σεληνιακά. Το ηλιακό ιερατείο έχει στην πλειονότητά του και άντρες ιερείς, όπως σήμερα οι δικοί μας οι ορθόδοξοι ιερείς, οι οποίοι λατρεύουν θεούς και θεές ευρισκόμενους και ευρισκόμενες ψηλά στον ουρανό.

Επικοινωνεί σε επίπεδο θεσμών μόνο με το ιερατείο της Γαίας.

Στο ηλιακό ιερατείο εκπροσωπούντο οι άρρενες θεοί. Ο Δίας, ο Απόλλωνας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Ήφαιστος, ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας, ο Διόνυσος.

Αυτό συνεχίζει με νέους ηλιακούς θεούς καταλήγοντας στον Χριστό, στον χριστιανικό θεό.

Κατά το δεύτερο και πρώτο αιώνα π.Χ. το ηλιακό ιερατείο λάτρευε το Μίθρα, είναι η περίοδος του μιθραϊσμού.

Ο Μίθρας αν και έδινε την εντύπωση μιας περσικής θεότητας, που γεννιέται μέσα από τη Ζωροαστρική σοφία, στην ουσία είναι ένα μίγμα ελληνοϊρανικού πάνθεου, της Κομμαγήνης και του Πόντου.

Έχουμε λοιπόν την επιβίωση του ηλιακού ιερατείου, μέσα από ανατολίτικα και ελληνικά στοιχεία που ταυτιζόμενα καταλήγουν στην ηλιακή λατρεία.

Ο μιθραϊσμός υπήρξε τρομερά διαδεδομένος μεταξύ των Ρωμαίων κυρίως των στρατιωτών.

Μάλιστα κατά τον δεύτερο και τρίτο μ.Χ. αιώνα ήταν το αντίπαλο δέος του Χριστιανισμού.

Οι δύο ηλιακές θρησκείες έμελλε να συγκρουστούν. Εξωτερικά όμως μόνον.

Στον πυρήνα τους ήξεραν οι ιερείς ότι στην ουσία τα ιερατεία τους ταυτίζονται. Κάτι που ίσως δεν είναι ευρύτερα γνωστό, είναι το γεγονός ότι ο Μεγάλος Κωνσταντίνος ήταν ιερέας του Θεού Ήλιου.

Και μάλιστα, παρά τη συμβολή του στον χριστιανισμό και στην τελική του επικράτηση, δεν βαπτίστηκε ο ίδιος ποτέ του, κρατώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στα δύο ιερατεία.

Επίσης έχει ενδιαφέρον να αναφέρουμε πως η μητέρα του, η Αγία Ελένη, ήταν σεληνιακή ιέρεια.

Το λέει και το όνομά της άλλωστε, μιας και όλες οι Ελένες είναι Σελήνες. Αυτό όμως είναι μέγα θέμα, που αξίζει ένα ειδικό άρθρο.

Τελικά – για να επανέλθουμε – η πλέον πνευματική εκδοχή υπερίσχυσε, , η θυσία του Μιθραϊσμού με τον ταύρο που γονιμοποιεί με το αίμα του τη γη, στα μάτια των κατοίκων των άστεων έμοιαζε σαν αγροτική προκατάληψη.

Ενώ η θυσία του Χριστού για τις ψυχές των ανθρώπων, ήταν πολύ ανώτερη.

Παρ’ όλα αυτά ο επικρατήσας Χριστιανισμός παρέλαβε από τη θρησκεία του Μίθρα το σύμβολο της άλω, που μετετράπη σε φωτοστέφανο με εγγεγραμμένο σε σταυρό, όπως και η ημέρα των Χριστουγέννων η 25 Δεκεμβρίου που συμπίπτει με το χειμερινό ηλιοστάσιο και την επέτειο της γέννησης του Μίθρα.

Έτσι συνεχίζουν οι ηλιακές θρησκείες με δάνεια η μία στην άλλη. Ακόμα και σήμερα, βέβαια.