Αρχική > themataΘέματα>
• Η γλώσσα των πουλιών !

Στα λαϊκά παραμύθια και στη δημοτική ποίηση υπάρχει ένα «πουλάκι που λαλεί».

Είναι ένα πλάσμα που μπορεί να μιλάει με τους νεκρούς, που προλέγει το μέλλον, που γνωρίζει αφανέρωτα μυστικά.

Τα πουλιά είναι ιδιαίτερα σημαντικά στον κόσμο της μαγείας.

Κάποιοι λόγοι είναι εντελώς προφανείς: τα πουλιά πετούν, πραγματοποιώντας τον αιώνιο πόθο του ανθρώπου να γλιτώσει από τη βαρύτητα, να λυθεί από τα δεσμά της γης. Από την άλλη, τα πουλιά μιλούν μια κρυφή, μυστηριακή γλώσσα.

Τα αηδόνια και τα κοτσύφια είναι γλυκύτατα στην «ομιλία» τους και κάνουν την αυγή να τραγουδάει με χίλιες φωνές, ενώ άλλα πουλιά, όπως ο κόρακας και η κάργια είναι κακοσήμαδα, με τα απότομα κρωξίματά τους.

Άλλα, όπως η κουκουβάγια, έχουν έναν πένθιμο χαρακτήρα, που μοιάζει να έρχεται από τη χώρα του θανάτου.

Όλα τα πουλιά είναι θαυμαστά για την ανθρώπινη διάνοια.

Και η μαγεία τα συμπεριέλαβε στις πρακτικές της, κάνοντάς τα σύμμαχο στην πνευματική περιπέτεια.

Υπάρχει όμως και μια άλλη γλώσσα των πουλιών, εξίσου ενδιαφέρουσα και μυστηριακή. Και αυτή είναι η ανθρώπινη εκδοχή.

«Γλώσσα των πουλιών» ονομάζονται στην γλωσσολογία όλα τα μυστικά ιδιώματα, οι κώδικες επικοινωνίας που έχουν δημιουργηθεί για να συνεννοούνται μεταξύ τους μόνον όσοι γνωρίζουν τα απόκρυφα σημάδια.

Τέτοιες γλώσσες, που ανήκουν στην κατηγορία της γλώσσας των πουλιών είναι, βέβαια, οι μαγικές επικλήσεις, τα μυστικά ονόματα των θεοτήτων, των δυνάμεων και των πνευμάτων και όλα τα γλωσσικά εργαλεία αναγνώρισης των μάγων.

Και άλλα επαγγέλματα όμως, που δεν φαίνονται εκ πρώτης όψεως να είναι συναφή με τη μαγεία, έχουν τη δική τους γλώσσα των πουλιών.

Οι ράφτες επί παραδείγματι του Βυζαντίου, είχαν έναν ολόκληρο κώδικα για να μιλάνε μεταξύ τους για τα μυστικά του επαγγέλματος, χωρίς να τους αντιλαμβάνονται όσοι δεν ήταν του χώρου.

Ας θυμηθούμε ότι οι ράφτρες και τα ραφτάκια πρωταγωνιστούν σε πολλά παραμύθια και λαϊκές δοξασίες, και αυτό γιατί η συντεχνία τους ήταν εξόχως μυστικοπαθής.

Αλλά όχι μόνον γι’ αυτό: η τέχνη τους, να κόβουν, να σχηματοποιούν και να ράβουν τα υφάσματα έμοιαζε – και είναι – με μια μαγεία που επεμβαίνει στον χώρο και τον διαμορφώνει σε άλλες μορφές.

Άλλη συντεχνία που είχε τη δική της γλώσσα των πουλιών, ήταν οι κλέφτες.

Αυτό βέβαια, ήταν απολύτως απαραίτητο, για να συνεννοηθούν με ασφάλεια, αυτοί οι ριψοκίνδυνοι «επαγγελματίες».

Η δική τους γλώσσα έγινε στον δυτικό μεσαίωνα γλώσσα των ερωτευμένων, αφού και αυτοί είχαν στόχο να κλέψουν την καρδιά της αγαπημένης τους.

Στις γλώσσες των πουλιών επίσης ανήκει και η αργκό των νέων, αυτή η τόσο παρεξηγημένη και κακολογημένη επινόηση.

Η αργκό έχει κατ’ αρχάς ως σκοπό της να αποκόψει νοηματικά τους μεγάλους από το παιχνίδι της επικοινωνίας. Δημιουργεί στους νέους έναν χώρο ελευθερίας, απαραίτητο για να εκφραστούν.

Και κατά δεύτερον, αποτελεί ένα εκρηκτικό εργαλείο κριτικής, κατακρήμνισης των παραδοσιακών αξιών, των συμβάσεων, των ψεμάτων που παριστάνουν τις αναντίρρητες αλήθειες.

Η αργκό εξελίσσεται και ακολουθεί τους νέους στο μεγάλωμά τους.

Κάποια στιγμή, όταν εισέρχονται στον κόσμο των μεγάλων, παύουν να παρακολουθούν την εξέλιξη.

Και τότε η καινούρια αργκό που έχει δημιουργηθεί, τους είναι άγνωστη, αφήνοντας χώρο στους επόμενους νέους να κρατήσουν τα δικά τους επτασφράγιστα μυστικά ασφαλή από τους εισβολείς.