Αρχική > themataΘέματα>
• Άρτεμις: η σκοτεινή παρθένα !

Η Άρτεμις είναι μια δυνατή γυναικεία θεότητα.

Θα μας απασχολήσει εδώ, γιατί οι ημέρες μας την έχουν απόλυτη ανάγκη. Είναι η θεά της ταπεινότητας απέναντι στις δυνάμεις της φύσης, και αυτό είναι το μάθημα που μας δίνει.

Το όνομα «Άρτεμις» σημαίνει «αυτή που δεν έχει τομή», αυτή που δεν έχει κανένα κόψιμο, και άρα είναι και παρθένα.

Η Άρτεμις συμβολίζει τη Γαία,

Στην πολύ δυνατή της μορφή, πριν την έλευση του Ουρανού, στην στιγμή που είναι αυτογέννητη, που δεν χρειάζεται να γονιμοποιηθεί από κανέναν.

Είναι γνωστό πως η Άρτεμις τιμωρούσε τους κυνηγούς που τόλμαγαν να μπουν στα ιερά της δάση και να κυνηγήσουν τα ελάφια της.

Επίσης ήταν αμείλικτη με όσους απειλούσαν την παρθενία είτε της ίδιας, είτε των ακολούθων της.

Οι αόρατες ακόλουθοί της, οι Δυάδες, οι Αμαδρυάδες και οι άλλες Νύμφες, αποτελούσαν εκφάνσεις της ίδιας της περίλαμπρης φύσης. Οι «ορατές» ακόλουθοί της, οι ιέρειες της Αρτέμιδας, πάντα παρθένες, ήταν το σεβαστότερο γυναικείο τάγμα της αρχαιότητας.

Η Άρτεμις αντιπροσωπεύει την πρώιμη σελήνη, τη Νέα Σελήνη.

Είναι αφανής, αλλά υπαρκτή, νεαρή πάντα, κρύβεται κάτω από βαθείς ίσκιους. Και παραμονεύει.

Ο αδαής και ο αλαζόνας μπορεί να τρυπώσει στο δάσος της, νομίζοντας πως λείπει. Είναι πάντα εκεί και η τιμωρία της είναι αμείλικτη.

Πρόκειται όπως γίνεται κατανοητό για αλληγορία των νόμων της φύσης που τιμωρούν πάντα τους βιαστές της. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο μάθημα.

Η λατρεία της Αρτέμιδας έχει τις ρίζες της στην Αρκαδία, με τα πανύψηλα βουνά και τα μυστηριώδη δάση.

Εκεί, στους πολύ αρχαϊκούς χρόνους, υπήρξε μια λατρεία της Άρκτου, μια καθαρά τοτεμική θρησκεία.

Η Άρκτος αυτή συνδέεται με τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, που μαζί με το παιδί της, τη μικρή Άρκτο, χορεύουν στον βόρειο ουρανό τον χορό του χωρισμού.

Γιατί είναι καταδικασμένοι, μάνα και γιος, να μην συναντηθούν και να μην αγκαλιαστούν ποτέ.

Η μικρή Άρκτος είναι ο Αρκάδας, ο γενάρχης των Αρκάδων.

Η θεότητα της Άρκτου είχε ένα προσωνύμιο, την έλεγαν Καλλιστώ, πανέμορφη δηλαδή. Όταν η προηγούμενη θρησκεία της Άρκτου απορροφήθηκε από την Αρτέμιδα, ονομάστηκε και η ίδια Καλλιστώ, αλλά επίσης είχε και μια ακόλουθο με αυτό το όνομα, η οποία γέννησε – κατά παράβαση της παρθενίας – τον Αρκάδα.

Οπότε τιμωρήθηκαν να ανέβουν και οι δύο στους ουρανούς. Ο μύθος είναι ταυτόσημος, απλά η Άρτεμις αγκάλιασε τις προηγούμενες θεότητες.

Η Αρτέμιδα δεν ήταν τιμωρός του κυνηγίου, ήταν προστάτιδα.

Αλλά μια προστάτιδα που έβαζε νόμους. Γιατί το κυνήγι μπορούσε να υπάρξει, για να συνεχιστεί η ζωή επάνω στη γη.

Αλλά η εκμετάλλευση και η αρπαγή ήταν ασυγχώρητο έγκλημα, που επέφερε τον θάνατο.

Από αυτήν την σκοτεινή πλευρά της, της τιμωρού, η Αρτέμιδα έχει κερδίσει τον τίτλο της σκοτεινής παρθένας, που επιβιώνει με διάφορες μορφές μέσα σε πολλές σύγχρονες θρησκείες.

Είναι μια Μαύρη Μαντόνα.

Αυτό σημαίνει πως είχε πολλές «εικόνες» της, μαύρους κορμούς δέντρων, που τα σχήματά τους θύμιζαν αδιόρατα γυναικεία μορφή.

Αυτά τα δέντρα θεωρούνταν εξόχως ιερά, αφού αποτύπωναν τη μορφή της θεάς με μυστικό και υπερφυσικό τρόπο.

Μας έρχονται βέβαια στο μυαλό οι αχειροποίητες εικόνες, που έλκουν την καταγωγή τους ακριβώς από την ίδια ρίζα.