Αρχική > synenteykseisΣυνεντεύξεις>
• Χριστίνα Αλεξανιάν

Χριστίνα Αλεξανιάν: Μια πάρα πολύ ταλαντούχα ηθοποιός.

Ένα πλάσμα προικισμένο, χαριτωμένο, ευγενές, και ταυτόχρονα εκρηκτικό. Η Χριστίνα Αλεξανιάν επιβλήθηκε αμέσως στον χώρο του θεάτρου, πρώτα, και του φακού μετά.

Η μεγάλη της εσωτερική δύναμη ισορροπεί τέλεια με την αέρινη ομορφιά της.

Είναι όμορφη, χωρίς να είναι προκλητική. Είναι θηλυκή, χωρίς να το επιδεικνύει.

Είναι μια ηθοποιός που διάλεξε τον δρόμο της ποιοτικής καριέρας και ο κόσμος της το αναγνώρισε.

Οι συνάδελφοί της, την λατρεύουν. Είναι ένα παιδί, ένα εντελώς άδολο πλάσμα, που δεν προκαλεί σκάνδαλα, έριδες και αντιπαραθέσεις.

Έχει μόνο φωτεινά στοιχεία, που την κάνουν αξιολάτρευτη. Το ευρύ κοινό την ξεχώρισε στην ερμηνεία της στην τηλεόραση δίπλα στον Πέτρο Φιλιππίδη.

Βέβαια, το ταλέντο της έχει πολλές φορές αξιοποιηθεί στην τηλεόραση, στην 10^η εντολή, στις Επτά θανάσιμες πεθερές, στο Έτσι Ξαφνικά.

Παραμένει όμως πάντα, μια ηθοποιός κλασικής παιδείας, ένα από αυτά τα ευλογημένα πλάσματα που λάμπουν στο σανίδι.

Τι ζώδιο είναι άραγε η Χριστίνα Αλεξανιάν;

Η Χριστίνα είναι Τοξότης του δεύτερου δεκαημέρου.

Έχει Κυβερνήτη του ζωδίου της τον Δία, και του δεκαημέρου της τον Άρη.

Στην τριάδα των Κυβερνητών της συμμετέχει, βέβαια, ο Ήλιος.

Ανήκει στα πύρινα ζώδια, και αυτό μπορεί να εξηγήσει την λάμψη της.

Είναι πολύ φωτογενής, με μια εσωτερική φλόγα, που διαχέεται όχι μόνο στα μάτια της, αλλά και στην υπέροχη κίνησή της.

Σαν Τοξότης είναι άνθρωπος που παίρνει από τον Δία την δικαιοσύνη, την γενναιοδωρία, την αγάπη για τα ταξίδια, μια κάπως περιπετειώδη φύση, αλλά και τη δυνατότητα να συγχωρεί.

Είναι ανεξίκακη, δεν δημιουργεί έχθρες. Είναι μια αιώνια γλυκιά έφηβη.

Από τον Άρη παίρνει τον δυναμισμό, την δυνατότητα να είναι πολύ αυθόρμητη και να γίνεται εκρηκτική στην σκηνή.

Θα έχει πάντα το προσόν της πολύ νεανικής και γοητευτικής εμφάνισης. Οι Τοξότες δεν έχουν εσωτερικές συγκρούσεις στις οποίες να συμμετέχει αρνητική ενέργεια και κακία, οπότε το πρόσωπο δεν «σπάει» από κακές ποιότητες.

Το ταλέντο της είναι επίσης ένα δώρο του Δία. Είναι ένας πλανήτης που απαιτεί από τον άνθρωπο που κυβερνάει να επεκτείνει τα όρια, τόσο εξωτερικά, ταξιδεύοντας, όσο και εσωτερικά, πάλι ταξιδεύοντας, σε άλλες δυνατότητες.

Πάρα πολλοί Τοξότες είναι καλλιτέχνες, και δη στον χώρο της υποκριτικής.

Η Χριστίνα ταξιδεύει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, κάνοντας ένα απέραντο ταξίδι στην μεγάλη ψυχή της ανθρωπότητας.

Η μεγάλη της εργατικότητα, οφείλεται στον Ωροσκόπο της, που είναι Παρθένος.

Εδώ υπάρχει και το μυστικό της άνετης επικοινωνίας, τόσο με το κοινό, όσο και με συναδέλφους, φίλους, ακόμα και αγνώστους.

Η Παρθένος έχει Κυβερνήτη τον Ερμή, που χαρίζει έντονη προσωπικότητα, ανάγκη για ουσιαστική γνώση, διάθεση για γνωριμία σε βάθος της προσωπικότητας του άλλου ανθρώπου.

Αλλά, στους Κυβερνήτες της Παρθένου, υπάρχει και η Αφροδίτη και ο Κρόνος.

Από την Αφροδίτη παίρνει την πολύ αισθαντική της ομορφιά. Είναι πιο σωστή η λέξη «ωραιότητα», μιας και η γλυκιά Χριστίνα έχει επάνω της κάτι το πολύ φίνο, που ξεπερνάει την ομορφιά.

Από τον Κρόνο, παίρνει την ανάγκη για δικαιοσύνη, την αυστηρότητα, την εργατικότητα, αλλά και την μεγάλη επιρροή που έχει στις ζωές των άλλων, μιας και ο Κρόνος είναι από τους βασικούς καρμικούς πλανήτες.

Ο Τοξότης είναι το κατ’ εξοχήν ιερό ζώδιο. ως Τοξότης η Χριστίνα, έχει μια φυσική συμφιλίωση με μεγάλα μεγέθη, όπως είναι ο Θεός, η Ψυχή, το παράδοξο και το Μεταφυσικό, αλλά δεν τα κοινοποιεί, γιατί για την ίδια είναι κάτι αυτονόητο.

Ο Ωροσκόπος της στην Παρθένο, της χαρίζει μια προσωπικότητα που επιβάλλεται, έχει κρίση, ξέρει να αξιολογεί, αλλά και συμμετέχει ενεργά στις ζωές άλλων ανθρώπων, αν και μπορεί και να μην το επιδιώκει καθόλου.

Είναι πολύ καλή φίλη, δεμένη με την οικογένειά της, και λατρεύει να γνωρίζει καινούριους τόπους.

Ένα πλάσμα ισορροπημένο, και παρ’ όλα αυτά απρόβλεπτο.

Ένα κορίτσι, και ταυτόχρονα μια Ντάμα του θεάτρου. Ένα πλάσμα ώριμων αντιθέσεων, καλών επιρροών και με ευγενική ψυχή.

Είναι μεγάλη τύχη, που όλα αυτά τα χαρίσματα η Χριστίνα τα μοιράζεται μαζί μας μέσα από την τέχνη της!

Της ευχόμαστε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες – που είναι δεδομένες – και ακόμα μεγαλύτερες χαρές στην ζωή της.

Ας δούμε τι μας είπε στην συνέντευξη που παραχώρησε, αποκλειστικά για τους φίλους του oroskopos.tv.

Χριστίνα, είναι προφανές από το επίθετό σου, ότι έχεις σύνθετη καταγωγή. Το αισθάνεσαι αυτό στον χαρακτήρα σου;

Ναι, εννοείται. Έχω αρμένικη καταγωγή, όπως έχω και ρίζες από την Καππαδοκία. Ο παππούς ο ένας ήταν Αρμένης, και παντρεύτηκε την γιαγιά την Καππαδόκα.

Τα νιώθω όλα αυτά τα στοιχεία, όλο αυτό το ταξίδι των ανθρώπων, που με συναποτελεί. Μακάρι να μιλούσα και την αρμενική γλώσσα, αλλά δυστυχώς, δεν πρόλαβα τον παππού, να την μάθω.

Λένε ότι ήταν υπέροχος άνθρωπος. Λεγόταν Γερβάντ.

Στην Καππαδοκία έχω πάει και ήταν ένα ταξίδι ζωής. Είδα όλα αυτά τα μέρη που είναι μυθικά μέσα από διηγήσεις δικών μου ανθρώπων.

Είναι οπωσδήποτε μέσα στα σχέδιά μου να πάω και στην Αρμενία. Είμαι πάρα πολύ περήφανη για όλα αυτά που κουβαλάω σαν καταγωγή και σαν παρακαταθήκη.

Εσύ έχεις γεννηθεί στον Πειραιά;

Ναι, και είμαι περήφανη και γι’ αυτό. Ο Πειραιάς είναι μια μαγική πόλη, ένα λιμάνι πολύ ιδιαίτερο.

Ποιες είναι οι μνήμες σου από τον Πειραιά;

Τα πάντα. Όλη μου η παιδική και εφηβική ζωή.

Ο Πειραιάς είναι για μένα βόλτες με το ποδήλατο, ηλιοβασιλέματα απέναντι από την θάλασσα, τα καράβια και όλο αυτό το μυθικό πλαίσιο, που περιλαμβάνει ασταμάτητα πήγαινε και έλα, την αίσθηση του εξωτικού που έχει ένα λιμάνι, την αίσθηση ότι τα καράβια κουβαλάνε μαζί τους κάτι από τις χώρες που έχουν ταξιδέψει.

Έπαιξε ρόλο στην ψυχοσύνθεσή σου η σχέση σου με τον Πειραιά, με την θάλασσα;

Ε βέβαια. Η μπούκα του λιμανιού, έτσι όπως την αντίκριζα στις βόλτες μου, με το ποδήλατό μου, η πρόκληση του ορίζοντα, τα χρώματα, η μαγεία της θάλασσας, είναι κομμάτι μου.

Το γεγονός ότι το κοίταγμα δεν είχε όρια, είναι απίστευτα απελευθερωτικό.

Ο Πειραιάς για μένα συμβολίζει την αθωότητα και την ανεμελιά. Είναι τα πρώτα μου πάρτι, οι Απόκριες που μαζεύονταν όλοι στο σπίτι μου, είναι η εφηβεία μου και η ξενοιασιά μου. Και πάντα τον νοσταλγώ και τον αγαπάω πάρα πολύ βαθιά.

Να υποθέσω ότι αγαπάς τα ταξίδια;

Πάρα πολύ. Τα αγαπάω και τα έχω χαρεί. Έχω κάνει ταξίδια, και αγαπάω και το να φεύγω, αλλά και το να επιστρέφω.

Μου αρέσει που είμαι ελεύθερη να πηγαίνω σε διάφορους τόπους, αλλά κρατάω μέσα μου το ότι έχω που να επιστρέψω.

Έχω ένα νήμα που με δένει πάντα με τους ανθρώπους μου, με τους αγαπημένους μου και με το σπίτι μου.

Δεν έχω τάση φυγής, λατρεύω και την επιστροφή σε όσα αγαπάω, και σε όσους ανθρώπους αισθάνομαι να είναι και αυτοί πατρίδα μου.

Η υποκριτική, πώς μπήκε στη ζωή σου;

Είμαι από αυτούς τους ηθοποιούς που το ήθελαν από μικροί το θέατρο.Πάντα έπαιζα στις σχολικές παραστάσεις, πάντα είχα μια σχέση με το παίξιμο.

Αλλά δεν ήξερα αν κάνω γι’ αυτό. Το θέατρο, δεν φτάνει να το θέλεις, πρέπει και να σε θέλει.

Και πέρασα μια αγωνία, μήπως τελικά μείνει ένα «θέλω» χωρίς αντίκρισμα.

Και πώς τελικά έγινε το επάγγελμά σου;

Είναι αλήθεια ότι ήμουν πολύ συνεσταλμένη. Έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο πολιτικό της Νομικής.

Ταυτόχρονα, βρήκα το θάρρος να δώσω στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πέρασα.

Και για να πω την αλήθεια, πέρασα χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, χωρίς καμιά σπουδαία προπαρασκευή. Αυτό, με έκανε να αισθανθώ κάπως πιο σίγουρη.

Στην αρχή, προσπαθούσα να τα συνδυάσω, την σχολή και το θέατρο. Δεν ήμουν βέβαιη αν θα με κρατούσε ο χώρος.

Αλλά όσο προχωρούσα, απομακρύνθηκα από το πανεπιστήμιο, γιατί το θέατρο με μάγεψε, με απορρόφησε, και είδα μέσα από τους δασκάλους μου ότι πάω καλά.

Είχα την τύχη να έχω δασκάλα την Μαίρη Αρώνη. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου αυτή η σπουδαία ηθοποιός, αλλά και δασκάλα.

Η πορεία σου ήταν εύκολη;

Στο θέατρο τίποτα δεν είναι εύκολο. Αλλά είχα την τύχη να με ξεχωρίσει αμέσως ο Ντασέν και να παίξω στον Γλάρο, σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου.

Τελείωσα με άριστα την Σχολή, και τους αριστούχους τους ενέτασαν αμέσως στο δυναμικό του Θεάτρου.

Αλλά το τι θα έπαιζα, ήταν θέμα σκηνοθέτη, έπρεπε να πειστεί ο σκηνοθέτης ότι κάνω.

Είχα σπουδαία αρχή, το βάπτισμα του πυρός με τον Ζυλ Ντασέν ήταν καθοριστικό.

Έπαιξα μεγάλους ρόλους σε μεγάλες παραγωγές, στην Αντιγόνη, στην Ψεύτρα του Κοκτώ.

Η αλήθεια είναι ότι στην πορεία μου στο θέατρο, πάντα η μία παράσταση φέρνει την άλλη, όλα κυλάνε, υπάρχει μια ομαλή ροή.

Δεν έχω βρεθεί ποτέ να μην έχω τι να παίξω. Έρχονται οι ρόλοι και με βρίσκουν.

Εκτός Εθνικού, πώς έγινε το πέρασμα;

Με την εκπληκτική Μάγια Λυμεπροπούλου. Πάρα πολύ ταλαντούχος άνθρωπος. Πήγα στην Πάτρα για να παίξω σε σκηνοθεσία της Μάγιας.

Μετά, με τον ίδιο τρόπο που σου λέω, ομαλά, ήρθε η πρόταση από τον Γιάννη τον Χουβαρδά να παίξω στο Αμόρε.

Πάρα πολύ ωραία συνεργασία, και έτσι βρέθηκα να παίζω και στην Νέα Υόρκη 2 μήνες, στο Λα Μάμμα.

Μετά βρέθηκα με την Ξένια την Καλογεροπούλου και τον Δημήτρη Παπαμηχαήλ, πάλι με την Μάγια την Λυμπεροπούλου.

Ήταν κάτι το εκπληκτικό.

Δεν το είχα ποτέ διανοηθεί ότι θα στεκόμουν στην σκηνή εγώ, δίπλα στον Παπαμηχαήλ. Για μένα ήταν μυθικό πρόσωπο, τεράστιο μέγεθος. Μου κόπηκαν τα πόδια αρχικά.

Τι είναι αυτό που θεωρείς ξεχωριστό στην πορεία σου, στην καριέρα σου;

Δεν θα σου πω οι ρόλοι. Ρόλους μπορεί να παίξει ένας ηθοποιός, και να μην γίνει πιο πλούσιος εσωτερικά.

Η μεγάλη τύχη που είχα στην επαγγελματική μου ζωή, είναι το ότι συνεργάστηκα με ανθρώπους που είχαν μεγάλο ήθος.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο, και είναι και το πιο πολύτιμο. Όλη μου η καριέρα κυλάει με ανθρώπους που είναι απλά καταπληκτικοί.

Είναι ένας θησαυρός το να παίζεις μαζί με την Ελένη Χατζηαργύρη, για παράδειγμα. Και γι’ αυτό, δεν ασχολήθηκα με τους ρόλους.

Άφηνα έναν μεγάλο ρόλο για να παίξω έναν μικρότερο, αρκεί η συνεργασία να ήταν κάτι ξεχωριστό.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω με τον Μίνω τον Βολανάκη, αφού με ήθελε, δεν θα κοιτούσα τον ρόλο.

Πώς νιώθεις απέναντι στην πρόκληση ενός ρόλου;

Οι ρόλοι πρέπει να έρχονται όταν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία η υποκριτική, και μπορεί να είναι και ψυχοφθόρα, με έναν τρόπο.

Γιατί μπορείς να χάσεις τον ύπνο σου, ψάχνοντας μια ψηφίδα του χαρακτήρα που ερμηνεύεις.

Από την άλλη, είναι εντελώς απίστευτο, το ότι ο ηθοποιός έχει για επάγγελμα του το να ψάχνει την ίδια του την ψυχή, να ανασύρει και να φέρνει στο φως αλήθειες που κρύβει.

Είναι μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με την ψυχανάλυση, αλλά είναι ακόμα πιο σύνθετη και πιο δημιουργική.

Το γεγονός ότι κάποιοι ρόλοι, όπως για παράδειγμα το Αγρίμι, του Ανούιγ, απαιτούν πολύ μεγάλη ωριμότητα υποκριτική, αλλά ο χαρακτήρας είναι πολύ νέος σε ηλικία, δεν δημιουργεί κάποια προβλήματα; Πώς γίνεται μια νέα κοπέλα να παίξει επαρκώς το Αγρίμι, ή έναν παρόμοιο ρόλο;

Μάλλον το να παίξεις τέτοια απαιτητικά πράγματα σε νεαρή ηλικία, είναι δύσκολο. Το καλό είναι, ότι μπορείς κάλλιστα να τα προσεγγίσεις, σε πιο ώριμη εποχή.

Το θέατρο, δεν είναι ωμός ρεαλισμός. Είναι ένας κόσμος ψευδαισθήσεων.

Αν η φιγούρα της ηθοποιού, και η υποκριτική της ικανότητα, πείθουν για την νεότητα, τότε όλα πάνε μια χαρά.

Δεν είναι παρά μια πρόκληση ακόμα, το να κάνεις τον ρόλο, και να πείσεις και για την ηλικία. Είναι πολύ γοητευτικό, και εφικτό από την άλλη.

Αν σε βάλω στο παραμύθι, όλα κυλούν τέλεια.

Δεν είναι υποχρεωτικό να είναι ένας ηθοποιός νέος γα να παίξει έναν νέο, όπως δεν είναι ανάγκη να σκοτώσει για να κάνει τον δολοφόνο, έτσι δεν είναι;

Από πού αντλείς το υλικό σου για να γεμίσεις την ερμηνεία σου;

Από την παρατήρηση, τι άλλο; Από την καθημερινότητα, από τυχαία περιστατικά, από το να βλέπω το πώς νιώθω εγώ, αλλά να έχω ανοιχτά τα μάτια μου και στους ανθρώπους.

Η παρατήρηση είναι η περιουσία του ηθοποιού. Εμένα ένα βλέμμα ενός ανθρώπου, μπορεί να μου έχει δώσει δουλειά.

Νιώθεις ανασφάλεια με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, γενικά στο χώρο του θεάματος, όχι μόνον στον θέατρο.

Ο ηθοποιός είναι πάντα ένα επάγγελμα που πλήττεται. Αυτό, όταν ξεκινάς να μπεις σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να το ξέρεις.

Όποιος θέλει ασφάλεια, δεν γίνεται καλλιτέχνης, ίσως.

Από την άλλη, αυτά ου σου προσφέρει η τέχνη του ηθοποιού, η αυτογνωσία, το ταξίδι μέσα στην ψυχή, δεν μπορεί να στο δώσει τίποτε άλλο.

Αν το έχεις ανάγκη αυτό, υπομένεις όλες τις δυσκολίες. Τις κάνεις μάλιστα και υλικό για την ερμηνεία σου.

Έχεις φοβηθεί ποτέ τον εαυτό σου, έτσι όπως ψάχνεις στα βάθη της ψυχής σου, για να υποδυθείς έναν ρόλο;

Όχι. Η τέχνη του ηθοποιού, θέλει φαντασία, δεν θέλει βίωμα. Δεν χρειάζεται να πάρω το καρφί και το σφυρί και να τρυπήσω το χέρι μου, για να αισθανθώ τον πόνο. Οπότε το ταξίδι που κάνεις, είναι συμβολικό.

Αν θέλεις εσύ, γίνεται επικίνδυνο.

Εγώ δεν χρειάζομαι τον κίνδυνο για να νιώσω ψυχική διέγερση. Επικοινωνώ με την φαντασία, συνθέτω στοιχεία και φτάνω εκεί που πρέπει να φτάσω.

Αν ο ηθοποιός έπρεπε να περνάει τα πάνδεινα για να ερμηνεύσει έναν χαρακτήρα, δεν θα χρειαζόταν να παίρνουμε ηθοποιούς.

Αν θέλαμε έναν βασανισμένο χαρακτήρα, θα παίρναμε έναν άνθρωπο βασανισμένο και αυτό θα ήταν αρκετό. Δεν είναι όμως. Ο ηθοποιός κάνει κάτι άλλο, κάνει μια εσωτερική ανάλυση και μετά συνθέτει.

Τρακ, έχεις επάνω στην σκηνή;

Πάντα. Και όσο περνάει ο καιρός, έχω περισσότερο. Όταν πρωτοβγαίνεις, έχεις μια κάποια άγνοια κινδύνου.

Όταν συνειδητοποιείς την ευθύνη, έχεις πολύ περισσότερο τρακ. Απλά, έχω μάθει να το ελέγχω.

Ο έρωτας, τι ρόλο παίζει στην ζωή σου;

Είναι όμορφο συναίσθημα, πολύ δημιουργικό.

Έρωτας, είναι να νιώθεις ότι παρασύρεσαι, ότι αφήνεσαι. Δεν μπορώ να κάνω μια σχέση μόνο και μόνο για να έχω κάποιον.

Θέλω τον έρωτα, πρέπει να περνάω καλύτερα και με μεγαλύτερο πλούτο συναισθημάτων με κάποιον για να είμαι μαζί του. Αλλιώς, έχω προτιμήσει να είμαι μόνη μου.

Ένα παιδί, είναι στα σχέδιά σου;

Ένα παιδί, με την έννοια του να θέλω μόνον το παιδί, δεν μπορώ να το φανταστώ, δεν μου αρέσει.

Μπορεί να τύχει να έχεις μια σχέση, να κάνεις ένα παιδί και μετά η σχέση να πάψει, είναι μέσα στην ζωή.

Αλλά να ξεκινήσω από την αρχή με την λογική ότι με ενδιαφέρει το παιδί και όχι ο άνθρωπος που θα μοιραστώ μαζί του αυτήν την εμπειρία και αυτήν την αποστολή, δεν μου φαίνεται φυσικό.

Δεν έχω νιώσει ακόμα την ανάγκη να κάνω με έναν άντρα ένα παιδί.

Αγαπημένα σου μέρη στην Ελλάδα, ποια είναι;

Κατά καιρούς ανακαλύπτω άλλα μέρη και περνάω επτά χρόνια συνήθως σε κάθε τόπο. Έτσι έχει διαμορφωθεί η καμπύλη, δεν ξέρω γιατί, αλλά ανά επτά χρόνια, δένομαι και με έναν άλλο τόπο.

Έχω λατρέψει την Ίο και την Αντίπαρο.

Τώρα ανακάλυψα την μαγεία της Ρόδου. Το κάστρο των Ιπποτών, είναι κάτι το ασύλληπτο, όπως και η φύση της Ρόδου.

Η Χάλκη είναι απίστευτη, το ίδιο και η Σύμη. Από εξωτερικό, ξεχωρίζω την Κωνσταντινούπολή,  και θέλω να επιστρέφω σε αυτήν την πόλη, είναι εκπληκτική.

Το ίδιο και η Βενετία. Έχω πάει πολλές φορές, αλλά δεν την έχω χορτάσει.

Στα άμεσα σχέδιά μου είναι να επισκεφθώ την Φλωρεντία, νομίζω ότι θα είναι ένα σημαντικό ταξίδι.

Ποια θα έλεγες ότι είναι τα ελαττώματά σου, που θα ήθελες να τα αλλάξεις;

Είμαι πολύ απόλυτη. Αυτό είναι και καλό, αλλά είναι και κακό.

Πάντως, είναι πολύ σαφή τα όρια ανάμεσα στο τι θέλω και το τι δεν θέλω, αυτό είναι το καλό με το να έχεις απόλυτο χαρακτήρα.

Και γίνομαι ακραία. Βέβαια συγχωρώ, όταν με βλάψουν, αλλά μου παίρνει καιρό.

Η κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, πώς σου φαίνεται;

Είναι δραματική. Και σαν εικόνα ακόμα, και αισθητικά. Αλλά πρόκειται για τραγωδία, να βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.

Στην πραγματικότητα, αυτό είναι εμπόλεμη κατάσταση, δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε καιρό ειρήνης.

Δεν είναι κάτι που μπορείς να το δεχτείς, ή να πεις τι με νοιάζει, εγώ είμαι καλά.

Είσαι αισιόδοξη;

Δεν γίνεται κι αλλιώς. Κρατάω την αισιοδοξία μου, για να μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί.

Αλλιώς, χωρίς αυτή τη δύναμη που σου δίνει η ελπίδα ότι τα πράγματα θα αλλάξουν,, δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου.

Τα σχέδιά σου, ποια είναι;

Δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Προτιμώ να αφήνω την ζωή να σκηνοθετήσει εκείνη το μέλλον.

Μου αρέσει η έκπληξη, το να βρίσκω πράγματα και προκλήσεις μπροστά μου.

Χωρίς την έκπληξη, δεν είναι όμορφη η ζωή. Μου αρέσουν οι ανατροπές, γι’ αυτό και έγινα ηθοποιός. Η έκπληξη και η μαγεία του καινούριου και του άγνωστου παρατείνει την εφηβεία.

Τον υπόλοιπο χειμώνα θεατρικά, τι είναι στο πρόγραμμά σου;

Είναι η παράσταση στο Μπάντμιντον με το έργο «Ο Αλέκος βγήκε από τον παράδεισο».

Στηρίζεται στην ζωή του Αλέκου Σακελάριου, και είναι μια δουλειά που την απολαύσαμε και την απολαμβάνουμε.

Τον Σακελάριο τον υποδύεται ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, και εγώ κάνω όλες τις γυναίκες που πέρασαν από την ζωή του.

Το Μπάντμιντον έχει μια τρομερή ενέργεια και μόνο σαν χώρος, και το γεγονός ότι είναι μουσικοχορευτική η παράσταση, είναι πολύ προκλητικό για έναν ηθοποιό, είναι μια ξεχωριστή δουλειά.

Μετά έρχεται η παράσταση με την Μαρινέλλα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.

Τον Πέτρο τον εμπιστεύομαι πολύ σαν σκηνοθέτη, είναι πολύ βαθιά η συνεργασία. Δεν μπορώ βέβαια να περιγράψω το συναίσθημα του να παίζω δίπλα στην Μαρινέλλα, είναι μοναδική εμπειρία.

Αφορά την ζωή της Βέμπο η παράσταση, λέγεται «Βέμπο – η Συνάντηση». Κάνουμε πρόβες αυτή τη στιγμή, και θα γίνει η πρεμιέρα στις 15 Ιανουαρίου.

Πιστεύεις στην αστρολογία, αλήθεια;

Το ψάχνω. Δεν είμαι αρνητική. Θα ρωτήσω κάποιον που γνωρίζω τι ζώδιο είναι.

Νιώθεις Τοξότης;

Ναι, νιώθω. Έχω στοιχεία στον χαρακτήρα μου που είναι τυπικά του Τοξότη. Αισθάνομαι ότι έχει μια σημασία το να ερευνάς την ψυχή σου από πολλούς και διαφορετικούς δρόμους.