Αρχική > Astrology News > Ερωτικές Astro-Αλχημείες από 15/9 – 22/9/2019

Κριέ

Το φθινόπωρο έρχεται, τα φύλλα σε λίγο θα πέφτουν να φτιάξουν χαλί χρυσοκόκκινο, που θα το παίρνει ο αέρας και θα το στροβιλίζει, διώχνοντας πέρα μακριά τις μέρες του καλοκαιριού πριν έρθει το κρύο καιρός για δύο. Είδες τι ωραία σου το άρχισα. Η φύση θα ηρεμήσει για να σκεφτεί, λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα της στο χειμώνα, όλα εκείνα που έφτιαξε και κλείνοντας τον κύκλο της, θα αναλογιστεί αν θα τα επαναλάβει όταν ξυπνήσει την Άνοιξη. Κάτι τέτοιο πρέπει να κάνεις κι εσύ. Όχι να πέσεις για ύπνο και να ξυπνήσεις το Μάη αλλά να καταστρώσεις στη ζωή σου μια νέα αρχή, που θα τη χτίζεις μέρα με τη μέρα, ξεχνώντας ό,τι στην έσπασε κι αναζητώντας εκείνο που θα σε εμπνεύσει. Ο έρωτας εάν υπάρχει στη ζωή σου, σου ζητά να τον πάρεις πιο σοβαρά και να δεις τι θα κάνεις με τον άνθρωπο της ζωής σου. Αν δεν υπάρχει, για αρχή κατέβασε ταχύτητα. Σταμάτα να κριτικάρεις τι δεν πήγε καλά στο παρελθόν και βάλε τα δυνατά σου να τον κερδίσεις.

Ταύρε

Πόσο όμορφα λόγια μπορείς να πεις πάνω από ένα ποτήρι κρασί. Τι ωραία που μπορείς να νιώσεις καθώς μοιράζεσαι ένα πιάτο γλυκό ή φαγάκι με το σύντροφό σου. Πόσο εύκολα όλα μπορούν να γίνουν, όταν ρίξεις λίγο νερό στο κρασί σου. Όταν εκείνα που πιστεύεις μπορείς να τα πας ένα βήμα πίσω και να δώσεις to χώρο στον άλλο να εκφραστεί. Πόσο φωτίζεται το πρόσωπό σου, όταν χαμογελάς. Πόσο γενναίος μπορείς να φανείς στα μάτια εκείνου που σου ζητά να κρατήσεις κόντρα στους καημούς του. Κι εκείνη η φωνή σου που διαπερνά χωρίς να παραβιάζει την ψυχή των άλλων όλα τα εμπόδια, για να φτάσεις μέσα ως την καρδιά τους. Αυτό έχεις να δώσεις στον κάθε ένα που θα βρεθεί δίπλα σου. Που θα σταθείς σα σίγουρος φάρος στη ζωή του. Που θα σε ερωτευτεί γιατί το αξίζεις. Κι αν δε σου μοιάζει, μη σταθείς στις διαφορές σας αλλά σε εκείνα που σας φέρανε κοντά..

Δίδυμε

Ο “από μηχανής θεός” να γίνεις στη μέρα μας. Εκείνος που όταν απελπιζόμαστε, με ένα παιδικό χαμόγελο να μας πεις, “έλα να μη φοβάσαι κι όλα θα πάνε καλά”. Γιατί μπορείς να μας κάνεις να ξεχάσουμε ότι μας βασανίζει, μόνο με ένα αστείο σου. Μία αθώα χειρονομία. Εκεί που όλα ματαιώνονται, εσύ να βρίσκεις λύσεις και να μας λες χίλια δυο πράγματα που δεν είχαμε σκεφτεί, στο φυλακισμένο μας μυαλό, πως υπάρχουν. Να μας γεμίσεις ιδέες και όνειρα, ακόμα και αν εσύ ο ίδιος δεν τα πιστεύεις. Να μας ερωτευτείς με άπειρους τρόπους. Να μας συνεπάρεις σαν το φθινοπωρινό αεράκι που σηκώνει τα φύλλα της αυγής που έχουν χρώματα ζωντανά και να μας πεις ότι η ζωή είναι ωραία και είναι κρίμα, να τη ζούμε μίζερα. Ακόμα και αν θυμώσεις, ποιος θυμώνει με ένα παιδί που ψάχνει το δίκιο του με παράπονο; Βγάλε από μέσα το θυμό σου αλλά πέτα τον και βρες τον τρόπο να ξανά γίνεις πάλι εκείνο το αυθόρμητο πλάσμα που λατρεύουμε.

Καρκίνε

Έλα εξημέρωσε το θυμό που κρατάς μέσα σου. Είναι εκείνος που χτυπάει τις χορδές της ψυχής σου κι ακούγεσαι παράφωνα. Πες, ότι έγινε έγινε. Άνοιξε τη ντουλάπα της λήθης και κρύψε μέσα, ότι σε πίκρανε. Γίνε το πλάσμα που πραγματικά είσαι. Εκείνο με τη μεγάλη αγκαλιά. Σαν το απάνεμο λιμανάκι, που χωράει τις πίκρες και τους καημούς όλου του κόσμου, μα πιο πολύ, εκείνων των ανθρώπων που αγαπάς.  Κι αν έδωσες αγάπη που πετάχτηκε, μη λυπηθείς, γιατί εσύ το έκανες για να το κάνεις. Γιατί σου περίσσευε και σου περισσεύει. Είναι η φλογίτσα που ζεσταίνει τις ψυχές των άλλων, όταν είναι μόνοι και κάνει κρύο μέσα τους. Αγάπησε τον εαυτό σου, όπως ότι αξίζει να  αγαπάς. Πάρτον από το χέρι και πήγαινέ τον βόλτα να αναπνεύσει. Χάρισέ του ότι θα ήθελες να σου χαρίσουν. Ερωτεύσου δίχως αύριο. Δίχως αντάλλαγμα. Πες το “ναι” για μια φορά κι όπου σε βγάλει.

Λέων

Ο έρωτας κι αγάπη δεν εξαργυρώνονται. Μα μη σταματάς όμως, να δίνεις και να δίνεις. Μαθαίνεις τον κόσμο να μην είναι μίζερος. Τσιγκούνης στο συναίσθημα. Τσιγκούνης στη χαρά. Κάνε τη Σταχτοπούτα πριγκίπισσα. Και το μικρό άχαρο βάτραχο βασιλιά με ένα φιλί σου. Γιατί όλα γίνονται, αρκεί να τα πιστέψεις. Γίνε ο Ρομπέν των δασών μας, εκεί που έχουμε χαθεί και μας τρομάζουν οι σκιές. Ρίξε το φως σου στις φυλλωσιές των δέντρων και άστο να τις διαπερνά και να μας δείχνει το δρόμο. Δίνεις αλλά και δίνεσαι. Είσαι ένας βασιλιάς που γίνεσαι υπήκοος μας αλλά εμείς το ξέρουμε πως είσαι ακόμα βασιλιάς. Φώτισε τις δροσοσταλίδες που δε στέγνωσαν μετά την καταιγίδα και κάν’ τις να φαίνονται μαγικές. Δίωξε από τα μάτια μας συννεφιά με ένα σου λόγο, μια γιορτή από αγάπη έρωτα και πόθους δημιουργικούς. Πήγαινέ μας εκεί που γεννιέται η ζωή τα όνειρα και οι φιλοδοξίες.

Παρθένε

Πόση σοφία σου χρωστάει ο κόσμος, μόνο και μόνο επειδή τον παρατήρησες. Είδες πως λειτουργεί, μάζεψες γνώση κι έκανες τις ουτοπικές ιδέες να είναι αληθινές. Πιάσε λοιπόν τη λεπτομέρεια της κάθε λέξης και δώσε νόημα σ’ αυτή. Αφού τίποτα στη ζωή δε θεωρείς τυχαίο. Τίποτα που δεν έχει ένα σκοπό. Σκούπισε μέσα σου τα φύλλα που σκόρπισε ο αέρας και σου χάλασε την ηρεμία. Μάζεψε το τζάμι που έσπασε και μην κολλάς, θα βάλεις άλλο. Διώξε το άρρωστο απ τη ζωή σου κι εκείνους που την κάνουν να νοσεί. Δες τι όμορφο χρώμα έχουν τα λουλούδια σου μες στο βάζο, ακόμα κι αν ξέρεις πως λίγο μετά θα μαραθούν θα γείρουν. Τόλμα να αγγίξεις το τηλέφωνο να στείλεις εκείνο το μήνυμα που ποθεί η καρδιά σου. Τόλμα να πεις “σε θέλω” κι ας τσαλακωθείς. Μη χάνεσαι σε αναλυτικές σκέψεις, που μόνο σε εγκλωβίζουν. Ονειρέψου και φέρε κοντά σου την ευχή σου. Πίστεψε πως ίσως  βγει αληθινή και όχι μάταιη.

Ζυγέ

Σαν το μικρό παιδί που αγαπά τα παραμύθια, έτσι κι εσύ με πρόθεση να κάνεις τις ψυχές των άλλων να ονειρευτούν, είπες κάποτε ένα παραμύθι. Μπορεί και δύο. Μπορεί πολλά. Όμως έδιωξες το θυμό απ τις καρδιές μας. Σίγησες τα πάθη και τις αντιθέσεις. Είπες λόγια γλυκά που εξημέρωσαν τους βάρβαρους τόνους και τις φωνές σ’ ένα καυγά. Τώρα όμως όλα αυτά υπάρχουν μέσα σου και στήσανε χορό. Για άλλη μια φορά, τίποτα δε λες και προτιμάς να τα κρατήσεις μυστικά, όπως τις σκέψεις σου. Φοβάσαι μη και  βγουν και κάνουν φασαρία. Φοράς εκείνο το πράο πρόσωπο και κάνεις εκείνον που αγαπάς, να πιστεύει πως εσύ δε θυμώνεις ποτέ. Δεν έχεις νεύρα δε ξεσπάς. Φωνή να την υψώσεις. Κι όμως υπάρχουν όλα αυτά το ίδιο δυνατά ακόμα και σε σένα. Κι όταν έρθει η στιγμή να βάλεις το καπελάκι σου στραβά, κανείς ποτέ δε θα σε καταλάβει. Ίσως και να σε κατηγορήσει για πολλά που δε έκανες. Μήπως να προσπαθήσεις να ανοίξεις την καρδιά σου; Μπορεί, που ξέρεις, κάπου εκεί έξω, να υπάρχει μια ψυχή να σε αφουγκραστεί.

Σκορπιέ

Έδειξες την αποστροφή σου σε άνθρωπους ρηχούς. Γύρισες την πλάτη σε εκείνους που δεν είχαν πλέον θέση να υπάρχουν στη ζωή σου. Άκουσες να σου λένε ψέμματα και εσύ το γνώριζες. Δεν έπεσες ποτέ από τα σύννεφα, ακόμα και αν μάθαινες το πιο απίθανο. Απομονώθηκες στον κόσμο το δικό σου κι άρχισες να ερμηνεύεις τη ζωή από μακριά, μέσα απ το πρίσμα των δικών σου πεποιθήσεων. Και γύρω από αυτές, έχτισες κάστρο απόρθητο για νά’ναι απαραβίαστες. Όμως το κάστρο πάλιωσε τώρα κι άρχισε να γκρεμίζεται. Σπάσαν τα κεραμίδια και όσα πίστευες, θα δεις πως μπάζουν νερά, όταν θα πέφτει η βροχή που δεν περίμενες. Κι αυτό γιατί μια δύναμη σε θέλει έξω. Και θα σε βγάλει έξω θέλοντας και μη απ ότι ήξερες. Γιατί αυτός ο κόσμος πρέπει ξανά να παθιαστεί με τη ζωή. Με τον ανομολόγητο έρωτα. Με τις κατ άβαθες αλήθειες που μόνο εσύ μπορείς να του τις μάθεις. Σαν το ηφαίστειο που όταν ξερνά τη λάβα του τα καίει όλα μα φτιάχνει μια γόνιμη νέα γη.

Τοξότη

Μοιάζεις σαν το παιδί που του είπαν πως τέλειωσε το καλοκαίρι. Κι όμως εσύ θέλεις να παίξεις ακόμα στην ακρογιαλιά κάτω απ το ήλιο. Μοιάζεις σαν να πείσμωσες και δε θέλεις να ξανά αρχίσει το σχολείο. Να ξυπνάς πρωί και να δουλεύεις. Να ακούς τους μεγάλους να σου λένε τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις και τι όχι. Μέσα στα μάτια σου ζει ήδη η φλόγα του σκασιαρχείου. Σκέφτεσαι την επόμενη απόδραση σου, όταν όλα σε ζορίσουν. Και δεν κουράζεσαι να φωνάζεις μέχρι να γίνει το δικό σου. Έχεις μάθει στο τέλος να γίνεται το δικό σου. Μα το σπουδαίο είναι, ότι το ίδιο επιθυμείς και για τους άλλους. Γιατί τους δείχνεις πως να πετάνε στα σκουπίδια τα απωθημένα τους και να γίνονται χαρούμενοι. Πως η ζωή είναι ωραία σαν το γλυκό του κουταλιού, ακόμα κι αν χρειαστεί να κλέβεις μια κουταλιά κάθε μέρα από το βάζο της. Και όταν κλαις, σιχαίνεσαι να κλαις, γιατί όλα είναι τόσο εφήμερα και λίγα, που μόνο τα δάκρυα χαράς αξίζουν, όπως αυτά που έριξες  την πρώτη φορά, που σου ‘παν “σ αγαπώ”.

Αιγόκερε

Έδωσες πολλές μάχες και τις κέρδισες. Άλλες τις έχασες αλλά έμαθες. Σα στρατηγός που είσαι στη ζωή σου και προστάτης όσων αγαπάς. Τίποτα δε σου χαρίστηκε. Μόνο η κούραση ο κόπος και η αγωνία της επόμενης μάχης. Έχτισες και χτίζεις σιγά σιγά και μεθοδικά τα κάστρα της ζωής σου. Δεν πιστεύεις σε καμία μαγεία. Ούτε σε εκείνους που σου τάξαν πως κατέχουν το μαγικό ραβδάκι που όλα τα φτιάχνει από μόνο του. Εσένα τα μανίκια σου είναι πάντα σηκωμένα για δουλειά. Μόνο που απαίτησες να σε σέβονται. Όμως το σεβασμό που έτσι κι αλλιώς μπορείς και τον εμπνέεις στους άλλους, δε φρόντισες το ίδιο, να κάνεις με τον εαυτό σου. Τον άφησες να παρασυρθεί απ τα κρυφά του απωθημένα. Να χάσει το δρόμο του νομίζοντας πως δε θα τον καταλάβει κανείς. Πόσες φορές δεν είπες ψέμματα στους άλλους που στο όνομα του κύρους σου σε πίστεψαν; Εκείνο λοιπόν που πρέπει να καταλάβεις, είναι ότι σε όλους μπορείς να πεις ψέμματα εκτός από τον εαυτό σου. Κοίτα στα μάτια την αλήθεια σου. Είσαι γενναίος το μπορείς.

Υδροχόε

Στροβιλίζεσαι σαν τον Πίτερ Παν που πετάει στη χώρα του Ποτέ, νομίζοντας πως θα τη βρεις. Κι ούτε μια ματιά δε ρίχνεις στην πυξίδα, να δεις που ταξιδεύεις, αφού δε δέχεσαι από κανέναν να σου δείξει το δρόμο, να χαράξει τη ρότα σου. Κι έκανες πτήσεις μακρινές, σε άλλους τόπους κι άλλους ανθρώπους. Ξέχασες από που ξεκίνησες. Που είναι οι ρίζες σου. Ή το απαξίωσες νομίζοντας πως κάπου αλλού, όχι εδώ, βρίσκεται η γη που θα συναντήσεις τους πόθους της ψυχής σου. Η ζωή σου μοιάζει σαν καράβι δίχως άγκυρες. Η ψυχή σου, σα τσιγγάνα που στήνει για λίγο πρόχειρα τη σκηνή της για να ξανά φύγει σύντομα. Κι όλο παίρνεις δρόμους άγνωστους και μακρινούς να βρεις την ευτυχία σου. Μόνο που τον τελευταίο καιρό κουράστηκες και θες να αράξεις. Πόνεσαν τα πόδια σου και γίναν βασανιστικοί οι χτύποι της καρδιάς σου. Θέλεις οι πόθοι σου να πάρουνε μορφή. Να τους δεις επιτέλους. Κοιτάς πίσω αλλά είναι πια μακριά εκείνα που σε αγάπησαν κι εσύ τώρα πρέπει να ή να σταθείς, ή, να το συνεχίσεις. Βάλε το χέρι στην καρδιά και αποφάσισε.

Ψαράκι

Αν βλέπαμε τον κόσμο όπως υπάρχει στα μάτια σου, ίσως όλα να ήταν πιο μπορετά. Ίσως να ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι. Να είχαμε έμφυτη τη δική σου ευαισθησία, που αφουγκράζεται τον πόνο και την αγωνία του άλλου. Όμως κάπου εδώ το ταξίδι σου σε ένα τόσο βάρβαρο κόσμο, πρέπει να οργανωθεί καλύτερα. Μην κυνηγάς σαν άλλος Δον Κιχώτης την αγάπη σου. Η ζωή σε θέλει πιο συγκεκριμένο. Πιο πεζό. Να περπατάς σε μια αβάσταχτη πραγματικότητα, και να ψάχνεις να βρεις πατήματα που να μην είναι ονειρικά. Το δικό σου αληθινό, δεν έχει καμία σχέση με τις αλήθειες γύρω σου. Κι όλα θα προσπαθούν να σε ξυπνήσουν, ή να σε κοιμίσουν σε ένα κακό όνειρο. Πρέπει να αποδράσεις και σου χρειάζεται έμπνευση. Να ερωτευτείς λοιπόν εκ νέου. Να ζωγραφίσεις την αγάπη σου. Ποιήματα να της γράψεις. Να τραγουδήσεις τους πόθους σου και να φτάσεις το τραγούδι σου αυτό, έως τα αστέρια.

Από την Μελίνα Φώφη