Αρχική > Guests Blog > Άρθρα από τον Νίκο Μουρατίδη > Συνεντεύξεις > Σταμάτης Κραουνάκης

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ

Γεννημένος να μοιράζεται. Αγάπη, χαρά, λογής-λογής συναισθήματα μέσα από μια γενναιόδωρη παλέτα ηχοχρωμάτων που αναβλύζουν από την ψυχή και τις νότες του. Ο ωροσκόπος του Σταμάτη Κραουνάκη στην Παρθένο πέρα από ένα γιατρό της ψυχής αποκαλύπτει τον ταπεινό δουλευταρά που δίνει τα πάντα για να είναι καλά οι άλλοι, τον άνθρωπο που δεν ζητάει ανταλλάγματα στην απλόχερη μοιρασιά της ψυχικής δύναμης.

Ένας ακούραστος εργάτης, ένας γνήσιος εκπρόσωπος του Αιγόκερω, κατεβαίνει στη γη, την ημέρα της γέννησης του Κυρίου, δώρο θεϊκό για όλους εμάς που μέσα από τα κόκκινα γυαλιά του θα μας κάνει να δούμε πολύχρωμη τη μαυρόασπρη ταινία της καθημερινότητας.

Εργάζεται, εργάζεται, αλλά όπως λέει ο Κομφούκιος: “όταν ανακαλύψεις τη δουλειά που θες να κάνεις, δεν θα χρειαστεί να εργαστείς ποτέ”, έτσι και ο Σταμάτης δεν σταματά να εργάζεται. Ακόμα και όταν τον Φλεβάρη του 2018 ένα ασθενοφόρο έρχεται να τον πάρει από τη σκηνή λόγω υπερκόπωσης. Το διώχνει και μένει εκεί, να συνεχίσει τη μοιρασιά του έργου με τον κόσμο του.

Τραγουδάει τη ζωή, μέσα από την έμπνευση που του χαρίζει μια αστρική συνάντηση στο Σκορπιό και μάχεται με πείσμα με την άκαμπτη Σελήνη του στον Ταύρο.

Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, να τον εμποδίσει στην πορεία του στην περιδίνηση στις μουσικές σφαίρες. Η Αφροδίτη του στον Υδροχόο προδίδει τον εκκεντρικό καλλιτέχνη. Η όψη της με τον Ουρανό φέρνει την επανάσταση στο νου, κινεί τις απολήξεις στις κοιλάδες του εγκεφάλου, που κτυπούν τα πλήκτρα δυνατά σε μια επανάσταση των νεύρων που διαλύει και ανασυνθέτει τα πάντα στο πέρασμα της δημιουργίας.

Ο γειωμένος Ήλιος στο τέταρτο φυσικό του σπίτι, αναβλύζει μυρωδιά γιασεμιού και φέρνει αναμνήσεις παιδικές που γίνονται οράματα, μουσικές, τραγούδια. Ζει στο 2018 σε γειτονιές του νου ανέγγιχτες από το χρόνο, όπου μυρίζει το πρωινό καφεδάκι μαζί με εκείνη την ανεπαίσθητη γλυκάδα της βανίλιας “υποβρύχιο”.

Ο Ερμής, επίσης στον τέταρτο οίκο, σε ένα τέλειο τρίγωνο με τη Σελήνη σε ταξιδεύει σε κόσμους ανεξερεύνητους του νου, ενώ περνά και μέσα από την καρδιά σε σπίτια και καλντερίμια μιας εποχής που κρύφτηκε στα φυλλοκάρδια μας για να μη την αγγίξει κανείς. Άγια, ιερή μετουσίωση, σε μια φυγή, ένα τρέξιμο από το παρελθόν στο μέλλον και τούμπλαλιν, στην επιστροφή στις ρίζες με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο να κάνουν σεξ στα μάγουλα.

Ένας “φορτωμένος” δωδέκατος οίκος -σε άλλη περίπτωση ένας serial killer- σκοτώνει την ανούσια σκέψη και σε πάει μακριά, σου ζητά να τον φιλήσεις μόνο μια φορά, φωνάζοντας δυνατά “φίλα με” να τον αναστήσεις για να σε πεθάνει στη ζωή!!

Στην πραγματικότητα, “αυτή η νύχτα μένει” αιώνες παγωμένη -που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο-, όταν η Αφροδίτη στον χειμερινό Υδροχόο κονταροχτυπιέται με τον παγωμένο Ουρανό στον καυτό Λέοντα. Αέναος πόλεμος ερωτικός ξεκινά και διαιωνίζεται όταν η ψυχή του καλλιτέχνη αναζητά μια σπηλιά, κάπου ανάμεσα “Κοσμά και Δαμιανού” να κρύψει το λήσταρχο Νταβέλη που ψάχνει τον έρωτά του.

Ένα έρωτα επαναστάτη, σαν την Αφροδίτη του, που λυγίζει και μπορεί να ζει χωρίς εσένα -όπως λέει- ακόμα κι όταν περάσει από πάνω της η καταιγίδα του έρωτα.

Πολύ απλά, ακόμα και τότε, θα βάλει τα καλά του ρούχα και θα ξεκινήσει για καινούργιες περιπέτειες πηγαίνοντας στον Άδωνη για καφέ!!

Γιώργος Ματσάγγος

Ο Σταμάτης θυμάται…

Γράφει ο Νίκος Μουρατίδης

Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στο Ελληνικό τραγούδι από το 1980 και μετά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία, τους συγγραφείς, τους στοχαστές και τους διανοούμενους. Λατρεύει το θέατρο και τους ανθρώπους του – όπως επίσης λατρεύει να δουλεύει ασταμάτητα. Τον βλέπουμε, τον ακούμε, χαιρόμαστε τα τραγούδια του… οπότε σκέφτηκα στην κουβέντα που κάναμε να επικεντρωθώ στην παιδική του ηλικία…..

Σταμάτη μου πιστεύεις στην αστρολογία; Και βέβαια πιστεύω και έχω και καλούς φίλους που ασχολούνται σοβαρά με το θέμα. Η αστρολογία από αρχαιοτάτων χρόνων είναι πολύ σοβαρή επιστήμη..

Ωραία. Θα ήθελα η κουβέντα μας για το Oroskopos.TV να είναι κάπως διαφορετική. Ότι θέλεις….

Κατ΄ αρχήν που μεγάλωσες; Δοϊράνης 96 και Δημητρακοπούλου, Καλλιθέα. Πρώτη παράλληλη της Συγγρού, στην Ενορία Αγίου Σώστη. Εκεί που παντρευτήκαν οι γονείς μου. Απέναντι ήταν η κλινική του Γαρμπή, ιδιωτική. Εκεί που γεννήθηκα.

Τι θυμάσαι από το πατρικό σου σπίτι; Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι το κλιμακοστάσιο. Απλό αλλά αρχοντικό. Μελί μωσαϊκό λεπτό με μαρμαράκια στις άκρες.  Από κάτω από τη σκάλα το αποθηκάκι. Με μάγευε. Εκεί, σε μια κούρμπα παίζαμε. Μετά, η σκάλα από το ισόγειο στον πρώτο. Φαρδιά, καμμιά σαρανταριά σκαλιά. Στο πλατύσκαλο, το τζάμι ενός φεγγίτη ακούμπαγε στο δάπεδο. Γονάτιζα εκεί πάνω συχνά και κοίταζα έξω. Γιατί; ποιος να ξέρει. Κάποτε θρυψαλιάστηκε το τζάμι. Με τρέχανε στο ΙΚΑ να με ράψουνε.

Η γειτονιά σου, ήταν γειτονιά; Βέβαια. Δίπλα στο σπίτι έσκαγε το ρέμα, με τις καλαμιές. Αβέρτο κι αλήτικο. Κι απέναντι η αυλή των Φατσέα, που νοικιάζανε σπιτάκια. Το ΄να δίπλα στ΄ άλλο. Ένας κόσμος. Μαγικός. Καλοί άνθρωποι. Όλοι. Με τις Κυριακές να βουίζουν στα ράδια τα ωραιότερα λαϊκά.

Από πού άκουγες μουσική;  Στην κουζίνα ψηλά, πάνω απ΄ το ψυγείο είχαμε ένα πρωτότυπο κόκκινο ραδιοφωνάκι, πολύ διαφορετικό απ΄ ότι κυκλοφορούσε, που ΄παιζε τον Χατζιδάκι και τα ελαφρά του ΕΙΡ. Τα δημοτικοφανή και τη Γιοβάννα που τρελαινόμουνα. Μ΄ άρεσε που ήταν πάντα γάργαρη και σαν συναχωμένη.

Θα επιμείνω λίγο στην γειτονιά και στους γείτονες. Τι θυμάσαι ως παιδί; Ήταν χωματόδρομος η Δοϊράνης. Από κάτω μας στο ισόγειο, το σπίτι της κυρίας Ρηνούλας Τσαρούχη. Ένα έξοχο νεοκλασικό. Μας είχε πουλήσει τον αέρα, κι είχαμε χτίσει. Νευρικιά κι ανύπαντρη. Τόση δα. Αλλά κομψή και μυρωδάτη. Τσίριζε καμμιά φορά, που σέρναμε τις παντόφλες. Κόλαση. Ξαδέρφη του Τσαρούχη του τεράστιου. Απ΄ την ανοιχτή μπαλκονόπορτα της, έπαιρνε το μάτι μου ανάμεσα στις ακακίες του πεζοδρομίου, τη Σαπφώ Νοταρά, και τον ζωγράφο.

Σε έστελνε η μάνα σου να κάνεις ψώνια; Όχι συχνά, μόνο απέναντι απ΄ το σπίτι μας, δεξιά, ήταν ο Θόδωρος, η ΕΒΓΑ. Είχε και τηλέφωνο. Το τηλέφωνο ολονών μας. Όλης της γειτονιάς δηλαδή. Μας φωνάζανε δυνατά… κανονικά. Μάθαιναν όλοι, πως κάποιος μας τηλεφωνούσε.

“Κυρία Τουλαααααααα στο τηλεφωνοοοοο”

Συγγενείς; Κάποια χρόνια αργότερα στα μισά του Δημοτικού, ήρθε να μείνει μαζί μας, η Δημοκρατία, έτσι τη λέγανε. Δεύτερη ξαδέρφη της μάνας μου, από το Δοξάτο Δράμας. Κόρη του αδερφού του παππού μου του Γιώργου, την είχε βαφτίσει έτσι, άρον άρον ένας κομμουνιστής που τον κυνηγούσανε, και όταν είπε τ΄ όνομα πέσανε όλοι ξεροί. Μετά χάθηκε στα βουνά. Η Δημοκρατία ήτανε θεά. Χτίσαμε ένα καμαράκι στο μισό ταρατσάκι μετά την κουζίνα κι εγκαταστάθηκε κοντά μας. Ο πατέρας έβγαινε στη μπαλκόνα επί της Δοϊράνης, όταν πήγαινε η Δημοκρατία στον Θόδωρα στην ΕΒΓΑ, και γκάριζε με τη σωβράκα… άμα θυμόταν κάτι πουχε ξεχάσει…

“Δημοκρατιαααααα παρε και δυο γαλακτομπούρεκα.”

Τα χρόνια αυτά με τη Δημοκρατία ήταν αριστούργημα. Είχαμε παρέα εμείς τα παιδιά. Έμαθε τις πλεκτομηχανές, ΠΑΣΣΑΠ τις λέγανε, και έπλεκαν με τη μάνα μου και βγάζαν χαρτζιλίκι. Δυο πλεκτομηχανές, και γκαρ γκαρ γκαρ λαϊκά στο ράδιο.

Γιαγιά και παππού γνώρισες; Η Γιαγιά μου η Ιωάννα θηριοοοο. Δεν τη χώνευε καθόλου την Δημοκρατία.

Από τις αδελφές σου τι θυμάσαι; Η Ιωάννα μας τότε ήταν ακόμα μικρό αλλά φασαριόζα υπέροχη, με μια κουβέρτα που την έλεγε κανκάνι και την έσουρνε παντού. Το μαγικό της πανί. Τριβότανε το κουβερτόνι, το ξαναραβανε. Η Δημοκρατία μας έπαιρνε και πηγαίναμε σινεμά. Στο Καπρίς στην πλατεία Κύπρου και στον Καραγκιόζη του Μιχόπουλου. Ήχοι και τριγμοί. Μοναδικά αισθήματα. Η Δέσποινα ήρθε αργότερα… Ααααα να σου πω ακόμα πως ο κ. Αριστείδης από την πίσω αυλή με την κιθάρα του έκανε καντάδες στη Δημοκρατία, γιατί τη γούσταρε.

“Βάρκα με πανί πως με συγκινεί”

Τους παντρέψαμε μια μέρα.

Πότε έφυγες από την παιδική σου γειτονιά; Όταν δώσαμε το σπίτι αντιπαροχή, η Δοϊράνης είχε γίνει άσφαλτος, το ρέμα είχε κλείσει, χτίστηκε μια πολυκατοικία κι εκεί. Πουλήσαμε ο,τι μας αντιστοιχούσε, και πήραμε το οικόπεδο στη Βούλα, και χτίσαμε εκεί.

Σχολείο που πήγες; Σχολείο πήγα στη Θετική Αγωγή του Αποστολόπουλου. Ιδιωτικό. Πολύ αυστηρό.

Τι άλλο θυμάσαι; Τα σινεμά, Μαργαρίτα, Ετουάλ, Κρυστάλ, Τροπικάλ, και Λουΐζα το θερινό στη Συγγρού. Επίσης το ζαχαροπλαστείο Η Στάνη. Ύψος! Το καλύτερο ντον ντουρμά της Αθήνας. Αυτά. Έτσι. Υπέροχα. Α… πιο πάνω ήταν η Τριάνα του Χειλά. Τα μπουζούκια. Συχνά πολύ συχνά, άκουγα μουσική από το κέντρο. Άκουγα τους τραγουδιστές. Περνάγανε και γράφανε μέσα μου την προσεχή μου ιστορία…

Νίκος Μουρατίδης