Τι γίνεται όταν όλα τελειώσουν μεταξύ σας;

Στη ζωή υπάρχουν σχέσεις που, όταν εμφανίζονται, σε κάνουν να νιώθεις πως η ψυχή σου ανθίζει. Και υπάρχουν και άλλες, που στην αρχή σου δίνουν φτερά, αλλά η πτώση έρχεται απότομα. Αυτές οι σχέσεις, με τον καιρό, γίνονται ανύπαρκτες, γεμάτες πόνο και αβεβαιότητα. Σε διαλύουν, σε αδειάζουν, και ενώ σε βλέπουν να υποφέρεις, δεν τους νοιάζει. Είναι σχέσεις που έχουν πια τελειώσει και δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή από το να βρεις το κουράγιο να φύγεις και να προχωρήσεις μπροστά. Και αυτό κάνεις. Η αλλαγή και η μοναξιά σε τρομάζουν, ιδιαίτερα όταν η σχέση αυτή κράτησε για χρόνια. Παίρνεις μαζί σου την αξιοπρέπειά σου, και παρόλο που η απογοήτευση είναι έντονη και ο πόνος ανυπόφορος, δεν έχεις άλλη επιλογή· πρέπει να φύγεις, και αυτή τη φορά με μεγάλα βήματα.

Η θλίψη και ο φόβος κάνουν το στομάχι σου να δένεται κόμπος. Προσπαθείς να σβήσεις κάθε ανάμνηση, απομονώνεσαι στο σπίτι σου, ακούγοντας τραγούδια χωρισμού και ζώντας το δικό σου δράμα. Δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς, παλεύεις με τις σκέψεις σου και ξημερώνεσαι μέχρι να εξαντληθείς. Τα πρωινά φοράς τη μάσκα του χαμόγελου, κρύβεις τα δάκρυα και δείχνεις στους άλλους ότι όλα είναι καλά, για να μην καταλάβει κανείς τι περνάς. Συχνά, παίρνεις το τηλέφωνο για να στείλεις ένα θυμωμένο μήνυμα, να εκφράσεις την απογοήτευσή σου, και αγωνίζεσαι με τον εαυτό σου να μην το κάνεις. Άλλες φορές, θέλεις να στείλεις ένα ευαίσθητο μήνυμα γεμάτο συναίσθημα, το γράφεις, το σβήνεις, και ξανά από την αρχή μέχρι να βρεις τη δύναμη να μην το στείλεις.

Ό,τι λάτρεψες σε αυτή τη σχέση επανέρχεται στο μυαλό σου, αλλά μετά θυμάσαι τις σκοτεινές στιγμές, τις μέρες που ένιωθες πως δεν ήθελε πια να είναι μαζί σου. Σκέφτεσαι τους καβγάδες σας, τις φορές που σου μιλούσε απότομα και ειρωνικά, και ένιωθες άβολα, που προσπαθούσες να δώσεις μια συμβουλή και σου έλεγε πως δεν χρειάζεται τη γνώμη σου. Θυμάσαι όλες τις φορές που σου έβρισκε λάθη, που εσύ άλλα ήθελες να πεις και εκείνος καταλάβαινε άλλα.

Σε αυτές τις στιγμές, τρέχεις στους ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά, που νοιάζονται για το πώς αισθάνεσαι. Αυτοί είναι το καταφύγιό σου, εκείνοι που θέλουν να σε αγκαλιάσουν και να σου ζεστάνουν την καρδιά χωρίς να πουν τίποτα. Αυτοί που θα μιλήσουν μόνο αν τους το ζητήσεις, που θα καθίσουν μαζί σου και θα ακούσουν με κατανόηση. Βγαίνεις έξω μαζί τους, προσπαθώντας να ξεχαστείς, και με τη δική τους θετική ενέργεια σου θυμίζουν ότι η ζωή συνεχίζεται. Σιγά-σιγά μαθαίνεις ξανά να φροντίζεις τον εαυτό σου, τον οποίο είχες παραμελήσει. Τον δίνεις μια δεύτερη ευκαιρία, καθώς συνειδητοποιείς ότι έπρεπε να φτάσεις στον πάτο για να ξυπνήσεις και να προχωρήσεις μπροστά. Τώρα, ασχολείσαι με δραστηριότητες που είχες αφήσει πίσω, προσπαθώντας να εκτονωθείς και να ξεχνιέσαι με κάθε τρόπο.

Σε αυτό το ταξίδι προς την ίαση, να θυμάσαι το εξής: δεν πειράζει αν κάποιες μέρες πέφτεις, λυπάσαι, λυγίζεις και δεν απολαμβάνεις τα πάντα το ίδιο. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που επέλεξες να παίξεις ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, και παλεύεις κάθε μέρα για να βγεις νικητής. Και ξέρεις κάτι; Σου αξίζει να βγεις νικητής, γιατί δεν παραδόθηκες στη μιζέρια και τη δυστυχία, και δεν τα παρατάς.

Κλείσε τα μάτια και τα αυτιά σε οτιδήποτε αρνητικό και θυμήσου ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σε αγαπούν πραγματικά, χωρίς προϋποθέσεις ή συμφέροντα. Αυτοί θέλουν να σε δουν να χαμογελάς ξανά, με όλη τους την καρδιά.